|
powrót do strony głównej...
Rys historyczny
Do końca XII wieku nie ma żadnych historycznych przekazów o obecnym Podhalu i Podkarpaciu.
Wiadomo, że na terenach dzisiejszej Skomielnej Białej była trudna do przebycia puszcza, pełna dzikich zwierząt.
Skomielna Biała była jedną z najpóźniej założonych w okolicy wsi. Nazwa wsi pozostaje do dziś tajemnicą.
Według niektórych hipotez Skomielna pochodzi od nazwiska założyciela lub od skomlenia psów, a Biała dlatego, że pola i łąki bieliły się od płócien,
|
Odświętny ubiór mieszkańców Skomielnej - lata 30-te XX wieku |
blichowanych tu masowo. Tkanie płócien było aż do II wojny światowej przemysłem ludowym,
a bielenie ich, czyli blichowanie było specjalnością Skomielnej.
Przemysłem uprawianym również na dużą skalę w Skomielnej Białej było garncarstwo. Przemysł ten zaspakajał zasadniczo
własne codzienne potrzeby. Na jarmarkach sprzedawano: miski, garnki, wazoniki, kubki, lichtarze, fajki.
Prócz tkaczy i garncarzy było też w Skomielnej Białej dużo szewców i stolarzy.
Gwara tutejszej ludności należy do dialektu małopolskiego, w którym zaznaczają się pierwiastki mowy góralskiej
oraz wpływów języków: słowackiego i węgierskiego. Gwarę tutejszej ludności wprowadził Władysław Orkan.
Najstarsza wzmianka o przynależności parafialnej pochodzi z roku 1550, kiedy to Spytek Jordan odłączył
wieś od parafii w Łętowni i ufundował pierwszy kościół w Skomielnej. Była to kaplica pod wezwaniem św. Sebastiana i Fabiana.
Po paru latach - w 1565 roku Skomielna Biała zaczęła jednak przynależeć do parafii w Rabce.
W 1581 roku Skomielna Biała składała się z:
- 9 łanów kmiecych,
- 3 zagrodników bez roli,
- 2 komorników z bydłem,
- 3 komorników bez bydła,
- 4 zarębników
- 1 łanu sołtysiego.
Zagrodnicy mieli po kilka morgów ziemi, zarębnicy to byli najbogatsi gospodarze, chałupnicy mieli tylko chałupy, komornicy mieszkali kątem u gospodarzy.
W 1773 roku organista Wojciech Olechowski
zaczął starania o pozwolenie na budowę nowego kościoła
i w latach 1773-1776 zbudowano modrzewiowy kościół, a starą kaplicę rozebrano w 1773 roku.
Patronem został Św. Sebastian, który był dowódcą pretorianów za cesarza Dioklecjana, przyjął chrześcijaństwo
i zginał męczeńską śmiercią przekłuty strzałami łuczników w 288 roku.
Jest on patronem stowarzyszeń strzeleckich, a także patronem od zarazy i chorób.
"O Świętym Sebastianie"
We wielkim ołtarzu Sebastian Święty,
Chociaż skrępowany, ale uśmiechnięty.
Przeszyty strzałami dawnej rzymskiej broni,
On swój ludek wierny od nieszczęścia chroni.
Mnóstwo ciekawych wiadomości - zarówno tych starszych, jak i najnowszych - znajdziesz na stronie
Powrót do korzeni.
|
|